قهوه خانه
برای دیدن ادامه مطلب به ادامه مطلب بروید
در اواخر سال 1886 گروهی از کارگران کارخانه اسلحه سازی وولویچ آرسنال تصمیم گرفتند یک تیم فوتبال تشکیل دهند. نام خود را دایال اسکوئر (Dial Square) گذاشتند که در واقع نام یک ساعت آفتابی بود که بر فراز ورودی کارخانه قرار داشت.
در 11 دسامبر 1886، به خاطر پیروزی 6-0 در مقابل ایسترن واندررز (Eastern Wanderers) سر و صدای فراوانی ایجاد کردند که اولین بازی آن ها در نخستین لباسشان محسوب می شد. کمی پس از آن نام رویال آرسنال (Royal Arsenal) را بر خود نهادند.
گروهی از بازیکنان ناتینگهام فارست (Nottingham Forest) به باشگاه ملحق شدند و این ارتباط با برندگان آینده جام اروپا (European Cup) سبب به وجود آمدن پیراهن های مشهور سرخ رنگ آرسنال شد. این گروه از باشگاه سابق خود که 20 سال قبل تأسیس شده بود در خواست لباس های اضافی کردند. فارست به موقع این لطف را انجام داد و آرسنال لباس سرخ رنگ را به تن کرد و هرگز آن را تغییر نداد.
در سال های اولیه، آرسنال برای برگزاری بازی های خود، در تعداد انگشت شماری از زمین ها مختلف در منطقه پلامستد (Plumstead) در حرکت بود. آن ها کار خود را به صورت مشترک در پلامستد آغاز کردند اما برای دومین فصل، رویال آرسنال زمین اسپورتزمن (Sportsman) که در همان حوالی پلامستد وجود داشت را اجاره کرد. اینجا بود که باشگاه برای اولین بار در جام قدیمی لندن در رده بزرگسالان (London Senior Cup) شرکت کرد، هرچند توسط بارنز (Barnes) در دور دوم شکست خورد، اما چرخ ها همچنان در حرکت بودند و با حمایت بیشتر باشگاه، زمین مینور (Manor) را برای فصل بعد اجاره کردند.
اولین حضور رویال آرسنال در جام حذفی، در فصل 1889/90 به وقوع پیوست. در همان سال، آرسنال موفقیت سه گانه ای را برای خود تضمین کرد. فتح جام خیریه لندن (the London Charity Cup)، جام قدیمی کنت (the Kent Senior Cup) و جام جدید کنت (the Kent Junior Cup).
در سال بعد، باشگاه مجدداً تغییر مکان داد. این بار به زمین اینویکتا (Invicta) رفت و به مدت 6 سال در آنجا ماندگار شد.
افزایش کلی نتایج موفقیت آمیز آرسنال تنها یک معنا به همراه داشت، حرفه ای شدن. این موضوع مدیران فوتبال را شوکه کرد و باشگاه از کمیته فوتبال لندن اخراج شد و توسط بسیاری از تیم های جنوب لندنی نیز طرد شد، در طی همان فصل بود که باشگاه نام خود را به وولویچ آرسنال تغییر داد.
افزایش اجاره زمین اینویکتا به این معنا بود که آرسنال باید به خانه قدیمی خود در زمین مینور باز می گشت، که همان زمین را نیز کاملاً خریداری کرد. این مکان تا تغییر محل تیم به هایبوری در سال 1913، خانه آرسنال محسوب می شد. کمی پس از آن، درخواست آرسنال مبنی بر عضویت در لیگ دسه دو فوتبال با موفقیت پذیرفته شد.
موفقیت آرسنال در طی آخرین سال های قرن 19 ثابت و مداوم بود و موقعیت آن ها در لیگ تا زمانی که در سال 1903 به لیگ یک راه یافتند، بهتر و بهتر می شد. سه سال بعد، توپچی ها دو فصل پیاپی به فینال نیمه نهایی جام حذفی رسیدند. گرچه پلامستد راه حل ایده آلی برای آرسنال نبود و در حالی که موقعیت مالی باشگاه روبه وخامت می رفت و تهدیدهای طرد شدن افزایش می یافت، رئیس فولهام، هنری نوریس (Henry Norris) از راه رسید و مانع این کار شد.
نوریس متوجه شد که لازم است به هایبوری نقل مکان کند که مکان به مراتب مناسب تری بود. پس از سقوط به لیگ دسته دو در سال 1913، باشگاه به خانه جدید خود رفت. در عرض 2 سال پس از این جابجایی، پیشوند وولویچ را از نام تیم برداشتند و باشگاه به عنوان آرسنال اف سی (Arsenal FC) شناخته شد.
در پایان جنگ جهانی اول، دو تیم دیگر به ظرفیت لیگ دسته یک اضافه شد که آرسنال یکی از آن ها بود و تحت هدایت سرمربی جدید باشگاه، لسلی نایتون (Leslie Knighton)، توپچی ها شش فصل نخست ابتدایی پس از جنگ را با چند موفقیت متعادل سپری کرد اما هنری نوریس، رئیس آن زمان باشگاه آرسنال خواهان پیروزی های بیشتر بود و در سال 1925 اعلام کرد که به دنبال مربی جدیدی است و برای این مساله آگهی داد.
یک متقاضی ویژه اعلام امادگی کرد، مردی اهل یورک شایر (Yorkshire) به نام هربرت چاپمن (Herbert Chapman) که با آمدن خود باشگاه را برای همیشه تغییر داد.
ساعت آفتابی دایل اسکوار
ورودی فرعی کارخانه رویال آرسنال که ساعت آفتابی دایل اسکوار بر فراز آن قرار داشت
کازورلا در لباس آرسنال - گالری عکس
